Η Αγιογραφία που θεω­ρείται η επιφανέστερη Βυζαντινή Τέχνη, γνώρισε όλες τις διακυμάνσεις στους αιώνες. Αμφισβήτηση, αλλοίωση, πολεμική, εξαφάνιση. Αλλά και περιορισμό στην έκφραση τα χρόνια της  ακμής , με το να διαχωρίζεται σε τέσ­σερα είδη (Τοιχογραφία, φορητή εικόνα, ψηφιδωτό, και μικρογραφία  των χειρογράφων). Που πάντως ήταν λόγος για να καλλιερ­γηθεί η τεχνοτροπία της.

Στην Κρήτη αναπτύσσεται συστηματικά κατά το 2ο μισό του 14ου αιώνα, αφού με την πτώση του Βυζαντίου ανακόπτεται η Μακεδονική  Σχολή, την οποία διαδέχεται η Μεγαλόνησος.  Συνέ­βαλε λοιπόν το νησί μας  στη διατήρηση της Ανατολικής σχολής, της οποίας κατά Νικ. Τζίρη, κυριότερος  εκπρόσωπος υπήρξε ο Θεοφάνης ο Κρητικός ( (16os αι.).  Κι' όσοι αγάπησαν την Τέχνη και διέπρεψαν στη Κρήτη και τη Κίσαμο, ακολούθησαν την Ανατολική Σχολή προφανώς.  Και αξίζει να μη ξεχνούμε πως  από τους  πρωτοστάτες  που αγωνίστηκαν να την ανασύρουν από το βάθος ενός περιθωρίου, ήταν και ο Φώτης  Κόντογλου, σύμφωνα με δηλώ­σει Κρητικού αγιογράφου. Περιθώριο στο οποίο είχε απωθηθεί από τα Αναγεννησιακά πρότυπα, τα οποία ήταν καθαρά δυτικόφερτα.

Στην Κίσαμο, έχουμε πρόσωπα που συγκινήθηκαν και από αυτή την Τέχνη των Τεχνών, του Βυζαντινού πολιτισμού.

Εκπρόσωποι  της περιοχής μας, ο Αννουσάκης Γιάννης Ιεροψάλτης, επίσης ο Θεοδωσάκης ο Μανώλης, αλλά και από τους νεώτερους που αχολούνται και μάλιστα επαγγελματικά, ενδεικτικά να πούμε….., τον Γιαννακάκη τον Νίκο και τον Τζιρτζιλάκη Μανώλη αγιογράφους της Μητρόπολης του Καστελίου.

Και άλλοι όμως ασχολούνται με την Ζωγραφική τέχνη του Ιερού Προσώπου, γοητευμένοι από μια κλασισική καλλιτεχνική έκφρασης της Βυζαντινής αίγλης.